อ่านแล้วรู้สึกเป็นห่วง อยากจะเตือนคนที่กำลังจะไปเที่ยวที่เกาะช้างคะ
วันแม่ที่ผ่านมา 12 สิงหาคม 2549 ครอบครัวเรา ญาติและเพื่อนพ่ออีกประมาณ 7 – 8 ครอบครัว
ไปเที่ยวกันที่เกาะช้าง จังหวัดตราด ไปกันประมาณ 40 คน
เริ่มเดินทางตั้งแต่เช้ามืด ถึงที่เกาะช้างประมาณเที่ยงกว่าๆ
พอไปถึงที่พัก ก็ไปจัดของเตรียมพร้อมที่จะลงทะเล
จากที่พักต้องนั่งรถไปประมาณ 5 นาที
ซึ่งพอพวกเราไปถึงทะเลก็เช่าเสื่อกับเก้าอี้นั่งกัน
พวกผู้ใหญ่เค้าก็นั่งตากลมกันไป ส่วนพวกเด็กผู้ชายก็ไปเตะบอล
เด็กผู้หญิงบางคนรวมทั้งเราด้วยก็ลงไปเล่นน้ำทะเลกัน
แต่ก่อนที่จะลงน้ำทะเลก็มีคนเตือนว่า “อย่าไปเล่นน้ำไกลนะ” ซึ่งเราก็ไปยินกันนะ
แรกๆก็ไปเล่นเตะน้ำกันเฉยๆ แล้วก็เริ่มเดินไปลึกกว่าเดิมนิดหน่อย ประมาณเข่า
เริ่มกวักน้ำใส่กัน แต่คลื่นที่นั่นแรงมากเลยอ่ะ
ลงไปแรกๆตกใจมากอ่ะ เพราะว่าไม่คิดว่ามันจะแรงขนาดนั้น …
แรงขนาดว่าทำให้ผู้หญิงตัวใหญ่ๆอย่างเราล้มได้อ่ะ … เหอะๆ คิดดูละกัน
เล่นไปสักพักคลื่นเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ แรงขึ้นเรื่อยๆ
มารู้สึกตัวอีกทีน้ำจากระดับเข่าก็มาอยู่ระดับเอวแล้ว
คนที่ไม่ไหวก็เริ่มขึ้นหาดกันไปทีละคนสองคน
เหลืออยู่ 5 คนแล้วแต่ละคนก็เป็นผู้หญิงหมดมี ม.5 คนนึง
ที่เหลืออายุ 20 เท่าเราหมด(ทุกคนว่ายน้ำเป็นหมด)
พวกเราก็เล่นโดดน้ำอีกประมาณ 3 – 5 ครั้ง
มารู้ตัวอีกทีคลื่นก็กลายเป็นมาอยู่ระดับอก
แบบว่าคลื่นทุกคลื่นที่ซัดมาเนี่ยสูงกว่าหัวเราทุกคลื่นอะ
เพราะฉะนั้นต้องกระโดดทุกครั้งที่มันมา
ถ้าไม่โดดก็จะจมอยู่ใต้คลื่น
เพื่อนเราคนที่อยู่ใกล้หาดมากที่สุดก็เริ่มพูดว่า
“เฮ้ย … ไม่ไหวแล้วอ่ะ เราขึ้นก่อนนะ”
เราก็รู้สึกว่ามันชักไม่ดีอยู่เหมือนกันขึ้นด้วยดีกว่า
พอเดินไปสัก 3 ก้าวก็โดนคลื่นลูกใหญ่ซัดออกมา
มารู้ตัวอีกทีก็ยืนไม่ถึงแล้วอ่ะ
แบบว่าตกใจมากแต่ก็ยังไม่คิดอะไร
ก็ลอยตัวสักพักแล้วพยายามว่ายน้ำเข้าฝั่ง
แต่ว่ายเท่าไรก็ถึงอ่ะ เพราะโดนคลื่นยักษ์ซัดออกมาตลอด
คลื่นยักษ์ ยักษ์จริงๆ อ่ะ
โดนแบบติดต่อกันประมาณ 3-5 ครั้ง
แบบว่าแถบไม่ได้หายใจเพราะมาติดกันไม่หยุด
ตอนนั้นที่รู้ก็คือว่ายอย่างเดียว
แล้วหลังจากคลื่นยักษ์ผ่านไปแล้ว
ก็ยังมีคลื่นลูกเล็กมาอย่างต่อเนื่องแต่ลูกเล็กของที่เกาะช้าง
เนี่ย ก็เท่ากับลูกใหญ่ที่พัทยาหรือชะอำอ่ะ
พอเราได้สติอีกทีเราก็พยายามมองหาเพื่อนเรา
ว่ามันยังอยู่กันหรือป่าว เราก็หวังว่ามันจะอยู่ตรงที่ๆ ยืนถึง
เพราะว่าตอนนั้นเราคิดว่าเราอยู่ไกลจากหาดที่สุด
หวังว่าเพื่อนๆ จะไม่โดนน้ำซัดออกมา
แล้วไปตามคนมาช่วยเรา
แต่ไหนได้ … เพื่อนเราทั้ง 4 คนก็โดนแบบเราอ่ะ
ตอนนั้นในใจคิดว่า “แม่..ง โดนหมดทุกคนอย่างงี้ใครจะช่วยกูรว่ะ”
แต่เราได้ยินเพื่อนเราตะโกนว่า
“เฮ้ยๆ … อย่างงี้ไม่ไหวแล้วนะ / ไม่เอาอย่างงี้นะ
เฮ้ย … ทำไงดี” ซึ่งในใจเราก็คิดอย่างงั้นเหมือนกัน
แต่เราเป็นพวกคิดแต่ไม่ชอบพูดออกมา
ใจก็เริ่มแย่ คิดเหมือนกันว่าจะรอดมั๊ย
จะมีคนเห็นเราไหม เพราะเรารู้สึกได้ว่าเรา
มีแต่หัวที่พ้นออกมาทะเลอ่ะ
ตาก็มองหาเรือไปด้วย แต่หันไปอีกทีได้ยินเพื่อน
ตะโกนออกมาว่า “ช่วยด้วย!!! ใครก็ได้ช่วยด้วย”
ในใจก็อยากจะเข้าไปช่วยนะ
แต่แค่ตัวเราก็จะเอาตัวไม่รอดแล้วอ่ะ
ตอนนั้นเราพยายามงัดทุกอย่างที่เราเรียนว่ายน้ำทั้งหมดมาใช้
ตั้งแต่ฟรีสไตล์ แต่พอเราว่ายแล้วเราก็รู้สึกว่าเหนื่อยอ่ะ
เหนื่อยมากว่ายเท่าไรมันก็ไม่เข้าหาดอ่ะ
จนจะหมดแรงอยู่แล้ว เราเลยเปลี่ยนท่าเป็นท่าลูกหมาตกน้ำ
เพื่อประคองตัวไปก่อนแต่ก็มาคิดได้อีกทีว่า
ว่ายแล้วไม่เห็นจะรู้สึกว่ามันจะขยับเลย
เหมือนกะว่าเราว่ายน้ำอยู่กับที่
เราว่ายน้ำไปอีกสักพักเราก็เริ่มไม่ไหวแล้วเหมือนกัน
รู้สึกว่าแรงหายไปหมดไม่รู้จะทำยังไง
ก็คิดว่าต้องตายชัวร์ ก็ปล่อยวางทุกอย่างแล้วด้วยแหละ
แบบว่าแรงหมดจริงๆ อ่ะ เลยปล่อยตัวเองให้จมไปกับน้ำ
แต่ก่อนที่จะตัดใจก็ลองเอาขาแตะๆ ดูว่าขาถึงพื้นบ้างป่าว
ซึ่งเท่าที่ลองแตะดูแล้วเนี่ย ไม่มีความรู้สึกว่าขาจะถึงพื้นเลย
รู้สึกว่าหมดกำลังใจอย่างมาก
ในใจตอนนั้นคิดหลายอย่างเลยแหละ คิดว่า
“ตาย …ตาย … ตายอย่างเดียว
ไม่รอดแน่ 0.000001 เลยแหละ
แอบคิดภาพหลอนต่างๆ นานา
ภาพหลายๆอย่างพุดขึ้นมาในหัว ตั้งแต่คนสุดท้ายที่คุยโทรศัพท์ด้วยกันว่าเหมือนการสั่งลาเลย
เพื่อนที่โทรมาแล้วเราไม่ได้รับโทรศัพท์เค้าเพราะว่าเราหลับอยู่ในรถ
เพื่อนสนิทจะว่าอย่างไงถ้าเห็นข่าวเราในหน้าหนังสือพิมพ์
เพื่อนที่ทำงานกลุ่มด้วยกัน ที่เค้าสั่งให้เราหางานให้เค้า
แต่เรายังไม่ได้หาให้เค้าสักที คิดว่าเค้าจะโมโหไหม
เพราะว่าเราอาจจะไม่ได้ทำให้เค้า
แล้วคิดว่าจะมีใครหาให้แทนไหม…
แล้วพ่อแม่พี่น้อง ครอบครัวเราอีกละ
อยู่ดีๆเราก็คิดว่าวันนี้เป็นวันสำคัญนะ
แต่คิดไม่ออกว่าเป็นวันอะไร รู้แต่ว่าต้องไม่ตายอ่ะ
ห้ามตาย”
จากนั้นพอคิดได้อย่างงั้นเราเลยว่ายกลับขึ้นมาใหม่
พยายามว่ายด้วยท่าฟรีสไตล์ แต่ก็เหนื่อยมากๆอยู่ดีอ่ะ
เหนื่อยแล้วก็กลัวด้วย ก็อย่างที่บอกนะ
ว่าเราเป็นพวกไม่ค่อยชอบพูดความในใจออกมาเท่าไร
แต่ว่าครั้งนี้มันไม่ไหวจริงๆ อ่ะ
ไม่ไหวจนต้องร้องออกมาว่า
“ช่วยด้วย ไม่ไหวแล้ว จะตายอยู่แล้วใครก็ได้ช่วยที”
แต่พอมองไปเจอเพื่อนๆ มันก็ยังไหวกันอยู่
เลยมีกำลังใจว่า พวกมันยังว่ายกันไหวเลย
แล้วทำไมเราจะไหวไม่ไหวว่ะ สู้โว้ย
แล้วก็เห็นเพื่อนมันยกไม้ยกมือ
เราก็ทำตามอ่ะกลัวว่าคนอื่นจะมองไม่เห็น
สักพักเราเลยคิดว่าเปลี่ยนเป็นท่ากรรเชียงดีกว่า
ถึงท่ากรรเชียง คลื่นมันต้องซัดโดนหน้า
แต่พอมาคิดอีกทีมันก็ช่วย save พลังเราได้เยอะนะ
เลยลองดูเราก็พยายามว่ายกรรเชียงสุดชีวิต
น้ำก็ซัดเข้าหน้านะแต่ก็ทนเพื่อความอยู่รอด
ว่ายได้สักพักหันไปเห็น “ห่วง”
เพื่อนๆเกาะกันเต็มห่วงเลย
เฮ้ยแล้วทำไมเราไม่ได้เกาะอยู่คนเดียวว่ะ
พี่คนที่เค้ามาช่วยเค้าก็ตะโกนมาว่า
“มานี่ … ว่ายมานี่ เดี๋ยวจมหายไป มานี่เร็ว”
เราก็ว่ายเข้าไปหาเค้า พอไปเกาะห่วงได้แล้วก็รู้สึกดีขึ้นเยอะ
แต่ปัญหามันไม่ได้จบแค่นั้นนะซิ …
เพราะว่าหลังจากที่มีห่วงแล้วเนี่ย ก็พยายามว่ายแล้วว่ายอีกอ่ะ
แต่ก็ไม่รู้สึกว่าจะขยับเท่าไรเพราะว่าว่ายเข้าไป คลื่นมันก็ซัดออกมาอีก
คลื่นแรงมากเพราะงั้นพวกเราก็ต้องเกาะห่วงไว้อย่างแน่นหนา
เพราะพวกเราหมดแรงโคตรๆแล้วอ่ะ เพื่อนเราคนนึงแบบว่าเกือบหลุดอ่ะ
แต่โชคดีที่พี่ใจดีคนนั้นคว้าแขนเพื่อนเราไว้ทันอ่ะ เลยดึงกลับมาได้
เราว่ายไปพักนึงรู้สึกว่าตัวเอง เหยียบโดนทรายก็พยายามเอาขาเจาะกับทรายใต้น้ำ
แล้วก็ตะกรุยเต็มที่เลยอ่ะ แต่พอคลื่นมันมามันก็พัดเราออกไปอีกแล้วอ่ะ….
สักพักพ่อของเพื่อนที่จมน้ำด้วยกันเค้าก็ว่ายตามมาเอาห่วงมาอีกอันเป็น 2 อัน
แล้วก็บอกให้แยกแยกกันเกาะ แบ่งเป็น 2 ห่วง ตอนกำลังจะแบ่งเนี่ยอยู่ดีๆ
คลื่นก็ซัดมาจนห่วงมันหมุนกลับ ส่วนเราเกาะห่วงอย่างแน่นหนา
พอคลื่นซัดห่วงกลับเราก็ไม่ยอมปล่อยไง เกาะไว้ตลอด
ทำให้เราไปอยู่ใต้น้ำอย่างสมบรูณ์ เพื่อนๆ แอบตกใจว่าหายไปไหน
แต่ตอนหลังก็โผล่ขึ้นมาได้ อยู่ใต้ห่วงเกือบตาย แล้วก็ทำให้เราไปอยู่ห่วงพ่อของเพื่อนแทน
หันไปอีกทีมีห่วงอันที่ 3 ซึ่งพี่ชายของเพื่อน(คนเดิม) มาช่วยอีกคนนึง
คราวนี้เค้าก็แยกๆกันไปซึ่งก็อยู่กันไม่ไกลมากอ่ะ ประมาณ 2-3 เมตร
ตอนนี้ก็เหลือเราก็พ่อของเพื่อน ก็พยายามว่ายต้านกับแรงคลื่น
แต่ก็ไม่ไหว แต่ก็พยายามสู้สุดๆ ว่ายไปสักพักรู้สึกว่านำคนอื่นอยู่อ่ะ (เหมือนว่ายน้ำแข่งกันเลย)
พ่อของเพื่อนก็ให้กำลังใจเต็มที่เลย บอกว่าจะถึงแล้วเหยียบทรายแล้ว
แต่เราไม่รู้สึกอย่างงั้นนะ แต่ก็พยายามวิดน้ำสุดชีวิต
จากที่ตอนแรกก็รู้สึกนะว่าใกล้ถึงแล้วอ่ะ
อยู่ดีๆ … คลื่นยักษ์มาจากไหนก็ไม่รู้ (อีกแล้วหรอเนี่ย)
มันพัดเอาเรากับพ่อของเพื่อนออกอีกแล้วครับท่าน
เหนื่อยมากอ่ะเหนื่อยสุดๆ หมดทั้งแรง หมดทั้งกำลังใจ
แต่พ่อของเพื่อนก็บอกว่าไม่เป็นไรนะ
ว่ายเข้า ถีบขาเข้าไว้
เราก็ทำเต็มที่ หน้าเราแอบเจื่อนๆ
หมดกำลังใจมาก
เหมือนต้องนับ 1ใหม่อีกหลายๆครั้ง
เห็นเพื่อนๆ ถึงฝั่งกันแล้ว
แต่เราเนี่ยโดนพัดออกอีกแล้ว
แต่ในที่สุดเราก็ถึงฝั่ง
หมดแรงสุดๆ เพื่อนๆ ผู้ชายคนอื่นและก็พี่ๆ เค้าก็มายืนรอ
แล้วก็หิ้วปีกเราคนละข้างอ่ะ
แม่เราก็ยืนรอเรา พอเค้าเห็นเราเค้าก็ร้องไห้ไปว่าเราไป
“บอกแล้วใช่ไหม ว่าไม่ให้ไปไกลๆ พูดแล้วไม่ฟัง”
พอเห็นแม่เราร้องไห้แค่นั้นแหละ
จากตอนแรกไม่มีแรงจะร้องไห้ ก็ร้องออกมาหมดเลยอ่ะ
น้ำมูก น้ำหู น้ำตา ไหลออกมาพร้อมๆกันอ่ะ
มันทั้งเสียใจที่ทำให้แม่เราร้องไห้
แล้วก็ทั้งดีใจที่รอดมาได้
จากตอนแรกที่คิดว่าโอกาสรอดแทบจะเป็น “ศูนย์”
ส่วนพี่ที่เค้าช่วยเราขึ้นมานั้น
พวกเราก็ตื่นเต้นและตกใจไปพร้อมกัน
เลยลืมที่จะขอบคุณและถามชื่อพี่เค้า
แต่เราเห็นว่าพี่เค้าอ้วกออกมาเป็นน้ำทะเลเลยแหละ
แต่เราจะไม่ลืมพี่เค้าไปชั่วชีวิตเลย …
เฮ้อ~~~ หลังจากขึ้นมาได้สักพัก
หันไปก็เจอไทยมุงและฝรั่งมุงแต่เราก็ไม่ค่อยสนใจ
แล้วเราก็ไปหาหมอ รักษาเสร็จ …
หมอก็บอกว่า มีตายทุกอาทิตย์อ่ะ
แต่ที่เกาะเค้าปิดข่าว หมอก็ไม่อยากให้เล่นนะ
แต่หมอทำอะไรไม่ได้เลยเพราะว่าหมอเป็นคนท้องถิ่น
พูดอะไรไปจะไม่เข้าหูคนท้องที่เปล่าๆ
หมอบอกว่าต้องให้คนที่ไปเที่ยวเนี่ยหละ
ช่วยหมอป่าวประกาศ
หมอก็ไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นเหมือนกัน
วันที่ 12 สิงหาคม ตอนช่วงเช้า ก็มีชาวเนเธอร์แลนด์อายุ 30 ปี
เสียชีวิตเพราะจมน้ำเหมือนกัน
ก่อนหน้าเราก็มีเด็กวัยรุ่นอีก 4 คน
เป็นเหมือนเราแต่มีคนนึงใช้เครื่องช่วยหายใจอยู่
อาทิตย์ที่แล้วก็มีอีก 2 คน
ที่ต้องมาเสียชีวิตเพราะคลื่นที่นี่
มีทุกอาทิตย์จริงๆอ่ะ …
all about mailbox 